Bij het naar bed gaan kom ik er tot mijn schrik achter dat ik mn ring kwijt ben. De ring van mn oma, de ring die veel voor mij betekent. Verbinding met haar, met meerdere generaties en het grotere geheel. Ik hoor een zachte “pling”.
Ik ga even rustig zitten en hoor weer die zachte “pling”. Waar was dit? Ik weet het, in de fietsenstalling waar ik met haast uit ging want ik was al laat. Daar was de zachte “pling”. Waarbij ik me herinner dat het me verbaasde hoe bewust ik hoorde dat die er was.
Ik ga naar bed. Mn hoofd nog druk, vol met ideeën waar ik oproepjes kan plaatsen. Mn hart een mix van verdrietig, niet weten en hoop. En daaronder ergens ook overgave, vertrouwen dat als het de bedoeling is dat de ring weer bij me komt, dat dit zal gebeuren. Zo val ik in slaap.
Om 3.33 ben ik even wakker. Dubbele getallen, ik hou er van. Voor mij een teken dat er meer is.
Vanmorgen al veel vroeg rij ik naar de fietsenstalling. Ik open de deur en kijk in een bijna lege ruimte. En daar op de vloer, “bling”, daar ligt mn ring.
